Όταν εγώ παιδί μου πήγαινα σχολείο?

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε΄ Τάξης έγιναν για λίγο δημοσιογράφοι και ρώτησαν τη γιαγιά και τον παππού τους για τα μαθητικά τους χρόνια.

Αφορμή στάθηκε το μάθημα της Ιστορίας «Η εκπαίδευση στα βυζαντινά χρόνια». Τα παιδιά βρήκαν ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στην εκπαίδευση στα βυζαντινά χρόνια και στο σήμερα. Περισσότερο όμως τους κέντρισε το ενδιαφέρον να ρωτήσουν τη γιαγιά και τον παππού για το δικό τους σχολείο. Τα παιδιά ως ικανοί δημοσιογράφοι όχι μόνο κατέγραψαν τα λόγια του παππού και της γιαγιάς, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά βρήκαν και φωτογραφίες τους από εκείνη την εποχή.

Ευχαριστούμε θερμά όλες τις γιαγιάδες και τους παππούδες που μας αφιέρωσαν τον χρόνο τους και μας διηγήθηκαν τις σχολικές τους εμπειρίες.

Ας ακούσουμε αρχικά τη συνέντευξη που πήρε από τη γιαγιά της η μαθήτρια Θάνια Σιώκου.

Ακολουθεί η συνέντευξη που πήρε ο μαθητής Πέτρος Ράθωσης από τη γιαγιά του.

Πέτρος: Πώς ήταν τα σχολεία παλιά γιαγιά;
Γιαγιά: Παλιά τα θρανία ήταν ξύλινα και τα παιδιά κάθονταν στο ξύλινο κάθισμα του θρανίου.
Πέτρος: Πώς ήταν το πρόγραμμα;
Γιαγιά: Δεν υπήρχαν τόσα βιβλία και το πρόγραμμα ήταν περιορισμένο.
Πέτρος: Πώς ήταν η συμπεριφορά των δασκάλων;
Γιαγιά: Η συμπεριφορά των δασκάλων ήταν αυστηρή και κάπου κάπου τα παιδιά έτρωγαν ξύλο με τον χάρακα.

Η μαθήτρια Χριστίνα Λευθεριώτη αναφέρει:

Στα παλιά χρόνια τα παιδιά φορούσαν μπλε ποδιές με λευκό γιακά στο σχολείο. Αυτή ήταν η καθημερινή τους ενδυμασία.
Τα περισσότερα σχολεία ήταν μοιρασμένα σε θηλέων και αρρένων.
Οι δάσκαλοι τιμωρούσαν τους ζωηρούς μαθητές ή τους αδιάβαστους δίνοντάς τους ξυλιές στα χέρια με τη βίτσα ή με έναν μεγάλο ξύλινο χάρακα.
Όταν ο δάσκαλος έμπαινε στην τάξη όλοι οι μαθητές σηκώνονταν και κάθονταν στη θέση τους μετά από αυτόν.

Η μαθήτρια Μαριάνθη Ράθωση ρωτά τη γιαγιά της:

Μαριάνθη: Γιαγιά, πώς ήταν τα σχολεία την εποχή εκείνη;
Γιαγιά: Παλιά, τα σχολεία ήταν σε γκρι κτίρια, μεγάλα και πολύ παγωμένα. Είχαν μαυροπίνακα και στενά θρανία.
Μαριάνθη: Πώς ήταν το πρόγραμμα;
Γιαγιά: Κάναμε τα βασικά μαθήματα, Ανάγνωση, Γραφή, Αριθμητική και Ιστορία.
Μαριάνθη: Πώς ήταν οι μαθητές;
Γιαγιά: Τα κορίτσια με τα αγόρια πήγαιναν σε διαφορετικά σχολεία. Φορούσαν ποδιές. Οι μαθητές φοβόντουσαν τους δασκάλους. Τα κορίτσια σταμάταγαν νωρίς το σχολείο για να βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού.
Μαριάνθη: Πώς ήταν οι δάσκαλοι;
Γιαγιά: Οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί. Όταν τα παιδιά ήταν άτακτα ή δεν ήταν διαβασμένα, τα χτυπούσαν με τη βίτσα.

Ο μαθητής Ανδρέας Παπαθάνου γράφει για τα σχολικά χρόνια της γιαγιάς του:

Η γιαγιά μου πήγε στο σχολείο το 1945. Το σχολείο ήταν έξι μέρες, τρεις πρωί και τρεις απόγευμα. Τα βιβλία τα αγόραζε όποιος είχε χρήματα. Από τα 12 παιδιά που υπήρχαν στην τάξη της γιαγιάς μου, μόνο τα 2 είχαν βιβλία και τα έδιναν στα άλλα παιδιά για να διαβάσουν.
Στο σχολείο έγραφαν με κιμωλία πάνω στην πλάκα. Τα μαθήματα που έκαναν ήταν Αριθμητική, Γραφή, Ανάγνωση, Ορθογραφία, Γραμματική, Καλλιγραφία, Θρησκευτικά και Γεωγραφία. Όλα τα παιδιά αγόρια και κορίτσια φορούσαν μπλε ρούχα, που τα έλεγαν ποδιές. Οι δάσκαλοι ήταν πολύ αυστηροί και χρησιμοποιούσαν ξύλινη βέργα και χτυπούσαν τα παιδιά. Τραβούσαν τα αυτιά των αγοριών και τις κοτσίδες των κοριτσιών.

Ο μαθητής Δημήτρης Γεωργόπουλος γράφει:

Στα παλιότερα χρόνια, στα χρόνια των παππούδων μας, τα σχολεία κυρίως στα χωριά ήταν φτιαγμένα από πέτρα. Υπήρχαν λίγοι δάσκαλοι και συνήθως ένας δάσκαλος μπορεί να είχε τρεις τάξεις ταυτόχρονα. Διδάσκονταν περίπου τα ίδια μαθήματα με τα σημερινά, αλλά έδιναν περισσότερη σημασία στην καλλιγραφία των γραμμάτων. Οι μαθητές σέβονταν τους δασκάλους τους, αλλά πολλές φορές τούς φοβόντουσαν γιατί οι δάσκαλοι τότε ήταν αυστηροί και πολλές φορές αυταρχικοί.

Η μαθήτρια Βασιλική Πανταζοπούλου γράφει:

Στα παλιά τα χρόνια η συμπεριφορά των δασκάλων ήταν η εξής: Όταν ένα παιδί δεν άκουγε την κυρία του, εκείνη το έβαζε τιμωρία στον πίνακα ή το χτυπούσε με τον χάρακα στο χέρι.