Χορεύοντας στη πόλη, με την πόλη για την πόλη, ?στους ρυθμούς της Καλύμνου!!!

Μετά από αναζητήσεις πληροφοριών για τη ζωή των Καλύμνιων, οι μαθητές της ΣΤ? 1 τάξης, την Τρίτη 5 Μαΐου, χόρεψαν στην πλατεία Γεωργίου, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα: «Ας χορέψουμε στη πόλη, με την πόλη για την πόλη».

Κορίτσια και αγόρια ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές του νησιού του νοτιοανατολικού Αιγαίου, μας «ταξίδεψαν» με τον αχταρμά τους στο παρελθόν. Τα κορίτσια αποχαιρέτησαν τους σφουγγαράδες, χορεύοντας και τραγουδώντας τον δωδεκανησιακό σκοπό, «Θαλασσάκι». Οι γυναίκες τα καλοκαίρια τον τραγουδούσαν πολύ, κατά την απουσία των σφουγγαράδων, με μια μεγάλη ποικιλία από αυτοσχεδιαστικά δίστιχα. Το τραγούδι επίσης θεωρείται και εξευμενιστικού χαρακτήρα προς την προσωποποιημένη θάλασσα.

Τα αγόρια, αφού κάθισαν στον παραδοσιακό νησιώτικο καφενέ λίγο αργότερα σηκώθηκαν να χορέψουν και να στηρίξουν τον χτυπημένο από τη νόσο του δύτη, Καλυμνιώτη σφουγγαρά. Ο «Μηχανικός» τρεμουλιάζει, πέφτει κάτω και ξανασηκώνεται για να χορέψει με συνοδεία την ειδική μελωδία, εμπνευσμένη από τη σφουγγαράδικη λεβεντιά και αντρειοσύνη. Ο χορός αρχικά είναι συγκινητικός, με χαρακτηριστικά βήματα που καταγράφουν την τραγωδία και το σακάτεμα. Τελικά όμως, η ψυχή νικά τα πάντα και ο Καλύμνιος βουτηχτής με την πίστη του στον Θεό και την επιμονή του ξεπερνά όλες τις δυσκολίες, αποκτά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και στην ιστορία αυτού του τόπου.

Τέλος, όλοι μαζί χόρεψαν στο ρυθμό του «Ντιρλαντά», γνήσιου καλυμνιώτικου τραγουδιού. Αυτό τραγουδιόταν συνεχώς στα καλυμνιώτικα σφουγγαράδικα, για να κρατάει ξύπνιους και σε εγρήγορση τους δύτες και τους τροχαλητές με τον χαρακτηριστικό ρυθμό του. Κάποιοι λένε ότι οι σφουγγαράδες το τραγουδούσαν όλοι μαζί στους δύτες, όταν ανέβαιναν από τις καταδύσεις. Ήθελαν να τους κρατήσουν ξύπνιους και να αποφύγουν τη νόσο των δυτών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το «Ντιρλαντά» το έλεγαν σε αυτόν που γύριζε τον τροχό της αντλίας, που έστελνε αέρα στον δύτη. Ο τροχός γυρνούσε με δυσκολία και έτσι έδιναν ρυθμό στον τροχαλητή για να συνεχίσει. Η ζωή του δύτη κρεμόταν από αυτόν.

Με τον ενθουσιασμό, που διακρίνει τα παιδιά, το κέφι τους και το άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα που πρόσφεραν, κέρδισαν το χειροκρότημα των θεατών, αφού τους παρέσυραν στους σκοπούς του νησιού και τους έκαναν γνωστά τα έθιμα και τις νοοτροπίες των μελών μιας παραδοσιακής νησιωτικής κοινωνίας, καθώς και τη ζωή των Καλύμνιων σφουγγαράδων.